Vandaag is het Wereld Prematuurdag en hoe graag we ook willen dat alle vrouwen een zorgeloze en onbevangen zwangerschapsperiode hebben, in sommige gevallen is dat helaas niet zo. Ook al lijkt er in het begin niets aan de hand te zijn, er kan zomaar ineens in jouw lijf iets gebeuren waardoor het heel anders wordt.  Esmée van Website4Mama heeft voor ons haar verhaal in een prachtige gastblog weergegeven.

Als je prematuur bevalt

Ruim 9 jaar geleden beviel ik prematuur met 32 weken vanwege HELLP Syndroom. Ik was volkomen onvoorbereid. Sterker nog, het babykamertje van onze dochter was nog niet eens helemaal klaar. Het stond er allemaal wel, maar de planning was dat ik mooi de laatste puntjes op de i kon zetten tijdens mijn zwangerschapsverlof. Dat ik fijn nog even het beddengoed, de hydrofiele luiers en zo meer kon shoppen tijdens die 6 weken voordat ik zou moeten bevallen. Dat ging dus even niet door.

Rond week 29 van mijn zwangerschap kreeg ik de eerste symptomen van pre-eclampsie. Hele nachten was ik op. Ik had vreselijke pijn hoog in mijn rug tussen mijn schouderbladen en bovenin mijn maag en moest meerdere malen ’s nachts braken. Ook als er niets uitkwam, hing ik nog steeds boven de pot. In een warm bad bracht enige verlichting en de volgende morgen was er alsof er niets meer aan de hand was. Behalve dat ik natuurlijk moe was van een nacht niet slapen. Ik toog gewoon weer naar mijn werk. Ik had gehoord dat het niet ongebruikelijk was dat je misselijk werd als je baby draaide. Die van mij lag in een stuit wist ik van de vorige echo, dus weet mijn misselijkheid aan dat draaien. Ik had echt geen idee!

Zo ging het de weken daarna ook. Een paar nachten per week pijn in mijn rug en maag en braken. Maar net niet heftig genoeg of vaak genoeg om alarmbellen te laten rinkelen en hiervoor extra een afspraak te maken bij de verloskundige. Wel had ik de klachten genoemd bij mijn afspraak ergens in week 30, maar mijn bloeddruk op dat moment was goed hoewel ik wel wat vocht vasthield en eerder in de zwangerschap ook al last had van dikke enkels.

Nog geen 2 weken later tijdens het vieren van mijn verjaardag dat weekend (ik zou de woensdag erop jarig zijn) was de pijn zo erg dat ik er krom van liep. Een vriendin van ons zei heel streng dat ik zondag naar de huisarts moest gaan als de pijn dan nog zo erg was. Die nacht was het een hel en de dag erna was het niet minder. Manlief sliep gewoon door, had niets in de gaten. Totdat ik hem vertelde dat ik naar de huisartspost wilde en dat hij moest rijden, want dat ik dat niet kon van de pijn. Elk hobbeltje onderweg deed me pijn. Eenmaal aangekomen bij de huisartsenpost werd ik vrijwel direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar zou ik moeten blijven tot de geboorte werd me verteld. Als ik mazzel had, dan zou ik daar 7 weken mogen liggen. Die mazzel had ik niet. 3 dagen na mijn opname moest mijn dochter gehaald worden. Mijn pre-eclampsie was HELLP geworden en vervolgens acute HELLP. Mijn organen als lever en nieren hadden het té zwaar te verduren. Ze konden niet langer wachten. Onze dochter Marisa werd geboren en gelukkig ging het vrijwel direct beter met mij. Het gevaar was geweken.

Dat zo’n tijd in de NICU een hel is, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Je kind daar aan allerlei slangetjes te moeten zien liggen, is vreselijk. Ik hield destijds een dagboek bij van de couveusetijd. Je leeft letterlijk van minuut tot minuut en van dag tot dag.

Uiteindelijk mochten we haar precies 6 weken na haar geboorte mee naar huis nemen. Moeder voelde ik me al vanaf de allereerste minuut, maar vanaf toen kon ik pas echt moederen.

Esmée

Wij willen Esmée van Website4Mama bedanken voor deze zeer persoonlijke blog. Website4Mama is een blog en platform voor moeders met jonge kinderen.